شعر کوچه .......
شعر یادها و خاطره ها.....!
شعر تمامی رهگذران کوچه های عشق...
شعر سالهای جوانی.....
وآنچه که افتد ودانی.....
زمانی که به شوق دیداری از کوچه ای میگذشتند..
حتی با خاطرات گذشته کوچه ...
انس والفتی شیرین داشتند...
راستی بیاد میآورید ..شعر ((کوچه ))را...؟
با کلماتی برآمده از مخمل وآفتاب...
غزلواره ای که هر قلبی رایکبار به عشق تپیده باشد.
دگر بار به شور عشق وگذشته های آن،
میلرزاند به سینه....
((کوچه))از فریدون مشیری ...
با یاد تمامی کوچه هایی که ازآن عاشقانه گذشتیم ..
وهنوز هم میگذریم........
ح.م.آشنا
************************************
بی تو مهتاب شبی، باز ازآن کوچه گذشتم ..
همه تن چشم شدم ،خیره به دنبال تو گشتم...
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم..
شدم آن عاشق دیوانه که بودم!
در نهانخانه جانم ،گل یاد تو درخشید ..
عطر صد خاطره پیچید ..
باغ صد خاطره خندید...
یادم آمد که شبی ،باهم ،از آن کوچه گذشتیم.
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم .
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم...
تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت..
من همه محو تماشای نگاهت.
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
آسمان صاف و شب آرام .
بخت خندان و زمان رام.
خوشه ماه فرو ریخته در آب .
شاخه ها دست برآورده به مهتاب.
شب و صحرا و گل وسنگ...
همه دل داده به آواز شبآهنگ..
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
یادم آمد تو بمن گفتی:
((از این عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن !
آب آئینه عشق گذران است..
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است..
باش فردا،که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفرکن! ))
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
با تو گفتم:
00حذر از عشق؟
ندانم..
سفر از پیش تو؟
هرگز نتوانم ...
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ،
چون کبوتر لب بام تو نشستم ،
تو بمن سنگ زدی ،من نه رمیدم ،نه گسستم))
باز گفتم:((که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم ..
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم ..!
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زدو بگریخت!
اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید،
یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم ،
پای در دامن اندوه کشیدم ،
نگسستم....نرمیدم...!
رفت در ظلمت غم ،آن شب و شبهای دگر هم ف
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ف
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم!
((بی تو ..اما ...به چه حالی... من از آن کوچه گذشتم))
فریدون مشیری 
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
___________________________
عشق... صدای صداها.... صدایی از اعماق قرون تا امروز.......صدایی که از برای آن کهنگی نیست و فسردن وباز ماندن ....
صدای همیشه و همیشه ها وفریاد بی پایان همه نسلها که میگویند واز شکوه عشق میگویند ...تا زیر کبود آسمان بماند وپایدار بماند .
که بقول خواجه شوریده شیراز خوشتر از آن نه صدایی بود ونه صدایی هست....و بشنویم از صدای سخن عشق و از ملال خاطری
که ملال را میشوید وغبارهارا بر میگیرد تا در این روزها بیادآوریم که صیقل عشق هست وبوده است و خواهد بود ..
*********************************************
با سپهری آغاز میکنیم....باسهراب ...آن که به سفری بی بازگشت رفت ...آنکه سالها همراه آفتاب گستره کویر طبیعت شفاف را .. به ستایش ایستاد وعشق را معنای دیگری بخشید ...!با عزیزی که با صدای پای آب غمگنانه زمزمه کرد :
مرد بقال از من پرسید :...چند من خربزه میخواهی ..؟
من از او پرسیدم:..دل خوش ،سیری چند...؟
مردی که گفت :اهل کاشانم ...،
پیشه ام نقاشی است..
گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ ...میفروشم به شما...
تا به آواز شقایق که در آن زندانیست...
دل تنهاییتان ...تازه شود...!
باسهراب آغاز میکنیم ....عاشق همه خوبیها..همه مهربانیها..وهمه...........
شب تنهایی خوب
گوش کن ،دور ترین مرغ جهان میخواند.
شب سلیس است ،و یکدست،وباز.
شمعدانی ها
وصدادارترین شاخه فصل ،ماه را میشنوند.
گوش کن جاده صدا میزند از دور قدم های ترا.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلکهارا بتکان ،کفش به پا کن ،وبیا.
وبیا تا جایی،که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
وزمان روی کلوخی بنشیند با تو
ومزامیر شب اندام ترا،مثل یک قطعه آواز به خود ..
جذب کنند..
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است
که از حادثه عشق تر است...
سهراب سپهری
کنار شب میایستم.....
شب از تو لبریز.........
من....
در دو قدمی تو.......
در زندان فراق ...
گرفتارم...!
تو را بادیگری دیدم ....
که گرم گفتگو بودی..!
بااو آهسته میرفتی....
سراپا محو او بودی...!
صدایت کردم و ...
بر من چو بیگانه نگه کردی ..!
شکستی عهد دیرین را...
گنه کردی ..گنه کردی..!
گناهت را نمیبخشم...!
چه شبها را که من، تنها
بیاد تو ...سحر کردم..!
چه عمری را که ،بیهوده
بپای تو... هدر کردم..!
تو عمرم را تبه کردی ...
گنه کردی...گنه کردی..!
گناهت را نمیبخشم..!
گناهت را نمیبخشم..!
شاید تعجب کردید که چرا این مطلب بصورت شعر نیست!
وقتی مطلب را خواندید متوجه خواهید شد ........
سالهای اوایل جوانی همیشه این سؤال در ذهنم بود چرا؟
چرا،عشاق معروف ومشهور تاریخ ،هیچگاه بهم نرسیدند...
یادم هست ،اوایل پس از انقلاب ، هر وقت از حوالی میدان
فردوسی میگذشتم .زنی سپید موی را میدیدم ،که به عابران
لبخند میزد.زنیکه لباس قرمز به تن وروسری یا کلاه قرمز بر سر میگذاشت
حتی کیف و کفش او هم قرمز بود .وگاهی شاخه گل سرخی هم
در دست میگرفت .نور عجیبی در چشمانش بود که سالها نمیدانستم چیست
من او را دیوانه بی آزاری میپنداشتم که عاشق
رنگ سرخ است.سالهای بعد او را ندیدیم و نمیدانستم کجاست !
تا اینکه فیلمی ازاستاد تورج شعبانخانی ،شاعر
وآهنگساز معروف را دیدم که تعریف میکرد مصاحبه ای با آن زن
سالخورده قرمز پوش انجام داده وداستان بدین ترتیب بوده:
در سالهای جوانی که او دختری شاداب بود
با پسر جوانی آشنا میشود،البته توسط نامه ا پسر جوان
که عاطفه واحساس را نشناخته بود با اصرار قرار ملاقاتی با او میگزارد
در میدان فردوسی وبرای شناختن ونشانی هم
دختر لباس قرمز میپوشد ودر وعده گاه حاضر میشود....
اما آن پسر هیچگاه نیامد .و ضربه این شوک تا پایان عمر در قلب و فکر او میماند
که یکروز ..شاید...بیاید .....!
وآن زن هیچگاه به عشق واحساس خود شک نکرد
این شعر را استاد برای آن زن سرود که بعد ها ترانه ای شد
که عاشقان زمزمه میکردند
تو شهری که تو نیستی ،خیابون شده خالی
دیگه هرچی میبینم دارند رنگ خیالی
با من یک همصدا نیست ،با من یک آشنا نیست
دیگه یک همزبونی با من غیر از خدا نیست
تو که نیستی منو ویلون تو خیابون ببینی
توکه نیستی منو با این دل داغون ببینی
بی تو لبریزم از این خاطره سال و زمونها
تا تو برگردی میشم دود ومیرم تو آسمونا
اون صدای گرم تو ،یادم نمیره
بوسه بیشرم تو ،یادم نمیره
چه کنم بسته به دنیای خیالم
چه کنم زنده به فردای محالم ...
ح.م.آَشنا
