از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
___________________________
عشق... صدای صداها.... صدایی از اعماق قرون تا امروز.......صدایی که از برای آن کهنگی نیست و فسردن وباز ماندن ....
صدای همیشه و همیشه ها وفریاد بی پایان همه نسلها که میگویند واز شکوه عشق میگویند ...تا زیر کبود آسمان بماند وپایدار بماند .
که بقول خواجه شوریده شیراز خوشتر از آن نه صدایی بود ونه صدایی هست....و بشنویم از صدای سخن عشق و از ملال خاطری
که ملال را میشوید وغبارهارا بر میگیرد تا در این روزها بیادآوریم که صیقل عشق هست وبوده است و خواهد بود ..
*********************************************
با سپهری آغاز میکنیم....باسهراب ...آن که به سفری بی بازگشت رفت ...آنکه سالها همراه آفتاب گستره کویر طبیعت شفاف را .. به ستایش ایستاد وعشق را معنای دیگری بخشید ...!با عزیزی که با صدای پای آب غمگنانه زمزمه کرد :
مرد بقال از من پرسید :...چند من خربزه میخواهی ..؟
من از او پرسیدم:..دل خوش ،سیری چند...؟
مردی که گفت :اهل کاشانم ...،
پیشه ام نقاشی است..
گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ ...میفروشم به شما...
تا به آواز شقایق که در آن زندانیست...
دل تنهاییتان ...تازه شود...!
باسهراب آغاز میکنیم ....عاشق همه خوبیها..همه مهربانیها..وهمه...........
شب تنهایی خوب
گوش کن ،دور ترین مرغ جهان میخواند.
شب سلیس است ،و یکدست،وباز.
شمعدانی ها
وصدادارترین شاخه فصل ،ماه را میشنوند.
گوش کن جاده صدا میزند از دور قدم های ترا.
چشم تو زینت تاریکی نیست.
پلکهارا بتکان ،کفش به پا کن ،وبیا.
وبیا تا جایی،که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
وزمان روی کلوخی بنشیند با تو
ومزامیر شب اندام ترا،مثل یک قطعه آواز به خود ..
جذب کنند..
پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
بهترین چیز رسیدن به نگاهی است
که از حادثه عشق تر است...
سهراب سپهری
